Opis
Co najmniej dwie ważne okoliczności zewnętrzne określają sytuację filozofii nowożytnej: powstanie i rozwój przyrodoznawstwa z jednej strony oraz dynamika procesów emancypacyjnych w obszarze rzeczywistości społeczno-politycznej – z drugiej. Poważne przemiany w obu sferach miały decydujące znaczenie dla ukształtowania się bytu i świadomości nowożytnego człowieka, który być może po raz pierwszy staje się istotą o tak mocno zaznaczonej świadomości historycznej, świadomą swego czasu, wyjątkowej roli swej epoki na tle epok poprzednich i swej własnej odpowiedzialności wobec jej nowych wyzwań. Z powodów, które wydają się raczej oczywiste, filozofia w stosunku do wszystkich tych zjawisk zmuszona była (na zasadzie przymusu wewnętrznego) zająć jakieś stanowisko, dokonać samookreślenia, udowodnić od nowa swoją wartość, a nawet niekiedy wziąć w nich udział. (…)
Książka składa się z sześciu szkiców poświęconych wybranym zagadnieniom filozofii nowożytnej (XVII i XVIII wieku),(…)
Każdy z esejów omawia poglądy najważniejszych przedstawicieli filozofii tego okresu w porządku chronologicznym, tj. Kartezjusza, Locke’a, Leibniza, Hume’a, Rousseau i Kanta, koncentrując się na wybranym problemie, charakterystycznym dla każdego z wymienionych myślicieli, zarazem w sposób reprezentatywny ukazującym specyfikę filozofii tego czasu.
