Opis
Punktem wyjścia uczyniliśmy wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, a interesujący nas okres zamykamy rokiem 1987, w którym ogłoszono Ustawę z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii, ale także dopuszczono na ekrany znaczną część filmów zatrzymanych po 13 grudnia 1981. Dla polskiego kina lat 80. obie te daty miały fundamentalne znaczenie. Wprowadzenie stanu wojennego wpłynęło nie tylko na produkcję i dystrybucję filmów, ale także na struktury kinematografii, zwłaszcza funkcjonowanie zespołów filmowych, środowisko filmowe, w tym jego podziały i zróżnicowane relacje z władzą, czy też piśmiennictwo filmowe. W jakimś sensie pierwsza połowa lat 80. stanowi swoisty rozdział historii niebyłej polskiego kina. (…)
Przywiązując dużą wagę do kontekstów politycznych, staraliśmy się nie zapominać także o estetycznych, społecznych i kulturowych, by mówiąc o kinie, spróbować również uchwycić w pełniejszy sposób tamten czas. Chcemy zatem zastanowić się nad wybranymi tendencjami kina fabularnego i dokumentalnego, relacjami między filmowcami i władzą, funkcjonowaniem zespołów filmowych, ze szczególnym uwzględnieniem Studia Filmowego im. Karola Irzykowskiego jako specyficznego bytu tej dekady, piśmiennictwem filmowym, przyjrzeć się twórczości Piotra Szulkina, propartyjnym filmom Romana Wionczka, przemianom obyczajowym, czytaniu filmów historycznych w kontekście teraźniejszości, muzyce, kinu sensacyjno-kryminalnemu. Mamy pełną świadomość, że nie o wszystkich istotnych zjawiskach udało nam się powiedzieć, braliśmy jednak pod uwagę, że ówczesna twórczość Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Tadeusza Konwickiego, Wojciecha Jerzego Hasa, Barbary Sass, a zwłaszcza Krzysztofa Kieślowskiego, była już niejednokrotnie przedmiotem filmoznawczego namysłu. Dlatego też starając się w syntetycznych opracowaniach ukazać całość ważnych zjawisk tej dekady, w swoistego rodzaju case studies staraliśmy się uwzględnić nieco mniej oczywiste czy po prostu znane fenomeny.
(od redaktorów)
